நட்பு எனப் படுவது யாதெனின்..

ஆகஸ்ட் மாசம்... இது நட்பு மாசம்ன்னு சொல்லலாம்... ஆர்ச்சீஸ் கேலரியிலிருந்து அடுத்த தெரு கேபிள் காரன் வரைக்கும் நட்பைக் கொண்டாடி கும்மி அடிச்சு குலவைப் போட்டுருவாயங்க.. நம்ம பதிவுலும் நட்பைக் கொண்டாடணும்ன்னு ஒரு முடிவு பண்ணிட்டோம்ல்ல

யாரும் விதைக்கவில்லை...
தண்ணீரும் ஊற்றவில்லை...
தானாய் முளைத்தது
தளிர்த்து வளர்ந்தது...
பூத்துக் குலுங்கியது...
உனக்கும் எனக்கும் நட்பு...

இது எல்லாம் நான் கல்லூரிக் காலத்திலே கிறுக்கின கிறுக்கல். இப்போ இந்தக் கிறுக்கலைப் படிக்கும் போது அப்படியே மனசுக்குள்ளே லைட்டா மழையடிக்குது... சன்னமான சவுண்ட்டில் இடி முழக்கம்.. ஒண்ணு இரண்டு மின்னல்.. அப்படியே ரகளையா ஒரு மான்சூன் கச்சேரி நடக்க ஆரம்பிச்சுடுது....நட்பு அது அழகான மியூசிக் மாதிரி...

கையெழுத்துப் புத்தகத்தின்
கடைசிப் பக்கத்தில்
பெயரோடு முகவ்ரியும்
எழுதும் போது
எனக்குப் புரியவில்லை
அடுத்த சில ஆண்டுகளில்
நாம் ஒருவரை ஒருவர்
தொலைக்கப் போகிறோம் என்று...

பழைய ஆட்டோகிராப் நோட் புத்தகத்தை புரட்டும் போது என்ன என்னவோ ஞாபகங்கள். யாரோ சொன்னது நினைவுக்கு வருது..

"நாம் வாழும் வாழ்க்கையை வெறும் வருடங்களை வைத்து எண்ணிவிடக் கூடாது..நாம் பெற்றிருக்கும் நண்பர்களின் எண்ணிக்கையை வைத்தே எண்ண வேண்டுமாம்..."

அப்படி எண்ணலாம்ன்னு ஒரு சின்ன யோசனைத் துளிர் விட்டது...
விளைவுகளைப் பத்தி யோசிக்கமா எண்ண ஆரம்பித்தேன்...

மனசுங்கறது ஆண்டவன் கொடுத்த குதிரைங்கற விஷயம் அப்போத் தான் நமக்கு விளங்கிச்சு. சும்மா லேசாத் தட்டி விட்டேன் பாருங்க. அப்படியே வாலை ஒரு சுழட்டு சுழட்டுட்டி தலைத் தெறிக்க ஓட ஆரம்பிச்சுடுச்சு... அப்படி இப்படி உதாரா நம்ம புலிக்கேசி மாதிரி தொத்தித் தாவி நானும் அந்தக் குதிரையில் ஏறிகிட்டேன்... என்னுடையப் பயணம் பழைய பாதைகளை நோக்கி போனது... மனக்குதிரைக்கு லகான் போட்டு பிடிச்சு நிறுத்துறேன்....

அது ஒரு மழைக்காலம்
ஈர நிலமாய் இதயம்
உழுது போனாய்
உன் பெயரோடு
என் பெயரைச்
சேர்த்து எழுதிப் போனாய்...

ஆமாங்க... நான் யார்ன்னு எனக்கே தெரியாதக் காலத்துல்ல.. எனக்காக கொரலு விட்ட கூட்டம் ஒண்ணு இருந்துச்சுங்க... அந்தக் கூட்டத்தை இதோ இப்போ நினைச்சுப் பார்க்கும் போதே மனசுக்குள்ளே மான்சூன் கச்சேரி களைக் கட்டிடுச்சுப் போங்க...

இதயத்து ஓரத்தில் பாதி கடிச்ச கமர் கட்டு சுவைகளும்...
இலந்தப் பழ வாசனையும்..
இன்னும் மிச்சமிருப்பது எனக்கேக் கூட பிடிபடாத ஆச்ச்ரியம்..

கடைசிப் பெஞ்சு கவிழ்ந்தது ஒரு காலத்துல்ல என் வாழ்க்கையைப் பொறுத்த வரை டைட்டானிக் கவுந்துப் போனதை விட பெரிய செய்தி...
அதுக்குக் காரணமானவனைக் கழிவறையில் பின் பக்கமாய் போய் தாக்கி நட்புக்கு அஸ்திவாரம் போட்டுக் கொண்டது அதை விட பெரிய செய்தி....

மறந்துப் போயிருக்கும்
எத்தனையோ செய்திகளை
மீண்டும் சந்தித்த ஒற்றை பொழுதினில்
உன் நக்கல் சிரிப்பு
சொல்லாமல் சொன்னது
அது தானோ நட்பு..

துள்ளித் திரிந்த அன்றைய சென்னை வீதிகளில் இன்றைய மனம் மெது நடைப் போட்டது. அதே சுவர்கள்.. அதே ஜன்னல்கள்... மோதிய அதே கதவுகள்... சில அடையாளங்கள் மாறியிருந்தன..

நினைக்கவில்லை...
கிடைத்தப் பொருள் கிடைத்த இடத்திலேத் தொலைந்துப் போகுமென்று...

விசாரிக்க நினைக்கையில் தொண்டைக் குழிக்குள் ஒரு அழுத்தம்...காலத்தின் இடைவெளியில் இன்னொரு இடைச்சொருகல்...

மனம் வேகமாய் நகர்கிறது... என்னில் ஒரு பாதி மட்டும் என்னோடு வர மறுத்து அங்கேயே நின்று ஏக்கப் பார்வைப் பார்க்கிறது...

மேடைப் போட்டு
அறிவிக்கத் தேவையில்லை
கடமையென்னும் கயிற்றில்
கட்டி வைக்க அவசியம் இல்லை..
இதயததின் ஒரு ஓரம் போதும்
நினைத்தவுடன் பூப்பதற்கு..
அதற்கு நட்பு என்று பெயர்...

நண்பா என்று என்னை யாராவது அழைக்கும் போதெல்லாம் எனக்கு உங்க ஞாபகம் தாண்டா வருது..

(80களின் துவக்கத்தில் என்னோடு கோபாலபுரம் சாரதா உயர்நிலைப் பள்ளியில் துவக்கக் கல்வி கற்ற என் இனிய நண்பர்கள் பாலாஜி, சதீஷ், பர்த்லோமியா டயஸ் மற்றும் பி.எம்.ரவிக்குமாருக்கு இந்தப் பதிவு சமர்ப்பணம்)

டேய் உங்கள்ல்ல எவனாவது இதைப் படிச்சா எனக்கு ஒரு மின்மடல் போடுங்க....ரொம்ப சந்தோஷப் படுவேன்