பார்த்தீபா ஓ பார்த்தீபா

வணக்கம் மக்கா,

உள்ளாட்சித் தேர்த்ல் மேடையிலே ஒரு கழகம் இன்னொரு கழகத்தைத் திட்ட இன்னோரு கழகம் வந்த இன்னொரு கழகத்தைத் திட்ட இதைப் பத்திரிக்கைக்குப் பத்திரிக்கைப் போட்டோவோடப் போட்டுத் தாக்க.. இப்போவெல்லாம் மனசுக் கஷ்ட்டமாப் போச்சுன்னா அப்படியே நம்ம தமிழ் பேப்பர் எடுத்துப் படிக்க ஆரம்பிச்சுருவேன்.. அப்புறம் என்ன வடிவேல் காமெடி சீன் பார்த்தா மாதிரி மனசும் லேசாயிடும் அடுத்த வேலையும் நமக்கு சுளுவா ஓடும்...

இந்த வாரம் பேப்பரைப் பொரட்டும் போது படிச்ச மேட்டர் மனசை ஆக்ஸா பிளேட் வச்சு கீறுன மாதிரி வலியெடுத்துப் போச்சுங்க.. யார் கிட்ட என் வலியைச் சொல்லுவேன்.. இங்கன நம்ம கச்சேரியை விட்டா வேற வழி.

எல்லாம் இந்த தீவிரவாத மேட்டர் தான்.. அட தீபாவளிக்கு என்னப் படம் ரிலிஸ் ஆகும்ன்னு பார்க்கலாம்ன்னு பேப்பரைப் பொரட்டுன்னா.. அங்கிட்டு பாம் போட்டான்க.இங்கிட்டு ராக்கெட் விட்டானுங்கன்னு செய்தி முழுக்க புகை மண்டலமாவே இல்ல இருக்கு.. இது என்னடா கலாட்டான்னு அந்தச் செய்தியைப் படிக்க ஆரம்பிச்சேன்..தோடா தீபாவளிக்கு இன்னும் இரண்டு வாரம் கூட இல்ல.. அதுக்குள்ளே காஷ்மீர் பார்ட்ர்ல்ல வெடி வெடிக்க ஆரம்பிச்சுட்டான்வ..

எல்லைத் தாண்டும் பயங்கரவாதிகள் அப்புறம் எல்லையை நோண்டும் தீராவியாதிகள்ன்னு படிச்சுச் சலிச்சு போன மேட்டர் தான். இருந்தாலும் படிச்சேன்...
காரணம் பார்த்தீபன்...

பார்த்தீபன் எனக்கு உறவுக்காரன் இல்ல.. சினேகிதம் கூட கிடையாது.. அவன் யாரோ எவ்னோ அப்புறம் ஏன் அவ்வள்வு அக்கரைன்னு யோசிக்கிறேன்... இன்னும் பதில் தெரியல்ல...

பார்த்தீபன் 23 வயசு பையன்..சென்னைப் பம்மலைச் சேர்ந்த இளைஞன். அவன் தந்தை இந்திய ராணுவத்தில் பணியில் இருந்து ஓய்வு பெற்றவர். இந்த இளைஞனும் இப்போது தான் பயிற்சி முடித்து ராணுவப் பணியில் சேர்ந்து இருக்கிறான். இப்போது காஷ்மீர் தீவிரவாதிகளுடன் நடைப்பெற்ற போரில் தன்னுயிரை இழந்து விட்டான். அவ்வளவு தான் செய்தி..

இதைப் படிச்சிட்டுத் தான் எனக்கு ஒரே பிலீங்க்ஸ்...

தினம் தினம் உலகின் பல்வேறு பகுதிகளில் எத்தனையோ அப்பாவிகளும் ராணுவவீரர்களும் இந்த தீராத வியாதியாம் தீவிரவாதத்தால் தாக்கப்பட்டு இறந்துக் கொண்டுதானிருக்கின்றனர்.
அப்போது எல்லாம்,
ஒரு சின்ன அச்சோ..
கொஞசம் அதிகப்பட்சமாய் ஒரு அய்யோ..
இன்னும் மிஞ்சிப்போனால் சில நிமிட வருத்தம்.. அவ்வளவுத் தான் தோன்றியிருக்கிறது என்னிடம்...

இந்த பார்த்தீபன் விஷ்யத்தில் மட்டும் பதிவுப் போட்டும் புலம்பும் அளவிற்கு என்னாயிற்று என்று இன்னும் யோசிக்கிறேன்..
அவன் என் சென்னைப் பட்டணத்தைச் சேர்ந்தவன் என்பதாலா?
பம்மல் எனக்குத் தெரிந்த ஊர் என்பதாலா?

தீவிரவாத்தின் வலி எனக்கு வெகு அருகினில் உணரப்படும் போது எனக்கு இன்னும் அதிகமாய் வலிக்கிறது.. அது தான் காரணம்..

முன்னொரு முறை திருச்சி சரவணனின் மரணம் என்னைத் தாக்கியது...இப்போது பார்த்தீபன்...

எங்கிட்டோ...
எவனோ....
எப்படியோ...
எக்கேடு நடந்தா எனக்கென்ன?
இந்த நினைப்பு என்னை என்னிடமே தலைக்குனிந்து நிற்க செய்கிறது...

அட வேற என்னச் சொல்ல ஒரு ரெண்டு மூணு நாளு அந்த பயலை நினைச்சு மனசுக் கஷ்ட்டப்படும் அப்புறம் நம்ம மனசு கழட்டி வச்ச எருமை மாட்டு தோல் சட்டையை மாட்டிகிட்டு எல்லாத்தையும் மறந்துட்டு நம்ம பொழைப்பைப் பாக்க கிளம்பத் தான் போறேன்.. அலுவலகத்திலேப் பொட்டியத் தட்டிட்டு மேலதிகாரிசொல்லுறதைக் கேட்டுகிட்டு.. ஒண்ணாம் தேதியானா ஏ.டி.எம் வாசல்ல கையிலே கார்டை வச்சிகிட்டு தேவுடு காத்துகிட்டு.. இது தானே நம்ம வாழ்க்கை.. இதுல்ல ஏன் இந்த வருத்தம்.. நாட்டைப் பத்திய் கவலை கத்திரிக்கா எல்லாம்... (கேக்குது கேக்குது கேட்கிற கேள்வி எல்லாம் கேக்குது) ஆனா என்னச் செய்வேன் முடியல்லயே.. எங்காவது இப்படி எதாவது நடந்தா ஓரமா உக்காந்து ஒப்பாரி வைக்கவாது விடுங்கப்பா

இந்தப் பதிவின் மூலம் பார்த்தீபா.... உன் வீரத்திற்கும் தியாகத்திற்கும் நான் தலை வணங்குகிறேன்..
உன் இழப்பைத் தாங்கிக் கொள்ள உன் குடும்பத்தினருக்கு எல்லாம் வல்ல இறைவன் அருள் புரிய வேண்டிக்கொள்கிறேன்.